Afgelopen zomer zou ik met school naar Zuid-Afrika gaan. Twee jaar daarvoor was bij mijn zus een gaatje in haar hart ontdekt. Een aangeboren afwijking die soms erfelijk is. Ze wilden kijken of ik het ook had. Dat was in een ander ziekenhuis. Eigenlijk gingen we er naartoe voor goed nieuws, ik had nooit klachten. Toen bleek het dus wel zo te zijn. Dat was een tegenvaller. Het gaatje was best groot en moest worden dichtgemaakt. Ons werd verteld dat dit waarschijnlijk met een ‘parapluutje’ kon worden opgelost. Later bleek die kans nog maar 50% te zijn.

Begin september probeerden ze in het WKZ door middel van een hartkatheterisatie een parapluutje te plaatsen. Dat lukte niet. Het gaatje was te groot (twee bij drie centimeter). Ik ging eerst nog naar huis en moest een paar dagen later toch worden geopereerd. Weer een tegenvaller. Omdat ik alleen nog maar slecht nieuws te horen had gekregen, kreeg ik van mijn vriendje een beertje met een gelukspoppetje. Die nam ik overal mee naartoe. Zelfs tot op de operatietafel. Toen ik wakker werd, hadden ze hem weer naast me gelegd.

Ik lag aan de beademing, kon eigenlijk niks zeggen. Ik was nog helemaal slaperig. Best hele gekke dingen deed ik. Me opeens voorstellen aan de zusters, gebaren naar mama en papa, gekke bekken trekken, zo' n spraakbericht via WhatsApp sturen.

Een nacht moest ik op de intensive care blijven. De beademingsbuis mocht al snel uit mijn keel. Daarna moest de drain uit mijn buik, zo'n buis om vocht af te voeren. Toen kreeg ik weer een slaapmiddel. Riep ik ook weer van alles in mijn slaap. Dat ik het eng vond. Ik weet er niets meer van.

Evi: “Het zou fijn zijn geweest als mama er was geweest die nacht, maar dat mag niet op de ic.”

De nacht op de ic was niet zo goed. De hele nacht lag ik wakker. Dat was niet iets slechts van het ziekenhuis, ik kon gewoon niet slapen. Het is vaak licht op de ic omdat die mensen daar de hele tijd rond moeten lopen. Het zou fijn zijn geweest als mama er was geweest die nacht, maar dat mag niet op de ic. Ze sliep toen in het Ronald McDonaldhuis.

Verder vond ik het eten niet zo lekker. Volgens mij is dat in meer ziekenhuizen zo, daar kun je niks aan doen. Het kwam wel vers van het UMC, maar dan warmen ze het hier weer op. Het lekkerste is natuurlijk om het in het WKZ vers te maken. Ik lag hier maar vijf dagen, dus ik had er niet zo veel last van.

Blij

Het allerfijnste was dat mama al die tijd bij me mocht blijven. Ze sliep naast me op een slaapbank. Mama en papa gingen ook helemaal mee tot in de hartkatheterisatiekamer en de operatiekamer. Totdat ik in slaap was.

De dokters en de zusters hier zijn altijd blij. Er is geen één chagrijn. Ik houd bijvoorbeeld helemaal niet van spuiten. Bij de eerste keer bloedprikken, legden ze meteen een infuusje aan. Twee keer ging het mis. Eerst in mijn arm, daarna in mijn hand. Pas de derde keer prikte die dokter raak. De zuster die erbij was, was echt heel aardig. Ze zat er gewoon bij, ik mocht in haar hand knijpen, ze bleef maar leuke dingen vertellen. Dat was leuk.

Alles ging heel snel. Een week nadat het aanbrengen van een parapluutje was mislukt, werd ik al geopereerd. Drie dagen later kon ik al goed lopen en na vijf dagen mocht ik weer naar huis. En het is natuurlijk ook fijn dat het allemaal is gelukt met die operatie. Dat er niks is fout gegaan.

Wat gaat goed?

• De dokters en zusters zijn altijd blij
• De operatie is goed gelukt
• Alles ging snel
• Mama mocht al die tijd bij me blijven

Wat kan beter?

• Een slaapplek voor de ouders op de IC, naast hun kind
• Het eten

Gaatje in het hart

Evi had een Atrium Septum Defect (ASD): een gaatje in het tussenschot van de boezems van het hart. Dit is een aangeboren hartafwijking. De boezems (atria) zijn van elkaar gescheiden via een tussenschot (septum). Door middel van een openhartoperatie in het WKZ is het gaatje met een kunststof ‘gerepareerd’.

"De dokters en de zusters hier zijn altijd blij. Er is geen één chagrijn.''

Terug naar het overzicht