Pas toen ze in het UMC Utrecht een goed medicijn kreeg voor haar hoge bloeddruk, mocht Marije van Schelven (33) zwanger worden. Anders zou dat te riskant zijn voor haar en het kind.

Marije: “Een Belgische arts – ik heb een tijdje in België gewoond – heeft het eens zo aan mij uitgelegd: ‘Je moet een hoge bloeddruk zien als een snelweg. Elke dag rijden er meer auto’s en vrachtwagens over dan waar het asfalt op is berekend. De eerste jaren merk je dat niet, maar op lange termijn wel. Daarom moet je iets doen aan een hoge bloeddruk, anders word je vijftig in plaats van tachtig.’

Mijn ‘normale’ bloeddruk is 180/100 en zelfs 200/120. Echt veel te hoog. Dus zocht ik samen met de huisarts en dokters in verschillende ziekenhuizen naar een medicijn tegen mijn hoge bloeddruk. Maar het lukte niet er een te vinden die goed aansloeg. Toen mijn man Jelle en ik trouwplannen kregen en wisten dat we samen kinderen wilden, kreeg ik haast en heb ik om een doorverwijzing naar het UMC Utrecht gevraagd. Om zwanger te mogen worden, móést mijn bloeddruk omlaag, anders was het te gevaarlijk voor mijn gezondheid en die van het kind.”

Binnenste buiten

“Eenmaal in het UMC wist ik niet wat ik meemaakte: ik werd binnenste buiten gekeerd. Eerst om te achterhalen waar die hoge bloeddruk vandaan kwam, daarna om te kijken welk medicijn en welke dosering bij mij pasten. Aan alles merkte ik dat de internist vasculaire geneeskunde die mij behandelde, dr. Monajemi, echt een oplossing wilde vinden. Elke twee weken moest ik mij melden voor onderzoek en iedere keer wist de medewerkster aan de balie mijn voornaam. Dat was fijn. Mijn hoge bloeddruk bleek aangeboren en er werd een goed medicijn gevonden.”

Zwangerschapsvergiftiging

“Zo kreeg ik mei 2010, een maand voor ons trouwen, groen licht om zwanger te worden. In september bleek ik zwanger. Vanwege mijn hoge bloeddruk verwees de internist mij meteen door naar het WKZ. Helaas liep mijn bloeddruk al snel op tijdens de zwangerschap en werd ik opgenomen toen ik dertig weken zwanger was. Een week lag ik in het ziekenhuis zodat ze de bloeddruk weer konden regelen. Ik bleek een zwangerschapsvergiftiging te hebben, wat inhoudt dat je organen zó onder druk staan dat ze niet goed meer functioneren en er afvalstoffen in je bloed achterblijven. Dat kan best gevaarlijk zijn, maar ik voelde mij alleen een beetje misselijk en had wat hoofdpijn. Toen ze mijn bloeddruk niet meer omlaag kregen, werd besloten de baby te halen en zo werd Erik met 35 weken geboren. Tijdens de bevalling heb ik zelfs even bijna géén bloeddruk meer gehad, dat was echt een kritieke toestand. Ik heb dat maar half meegekregen, wel zag ik dat er veel mensen om mijn bed stonden. Toen ik via Jelle vroeg of er niet een aantal weg konden, was het antwoord: ‘Nee, die zijn allemaal nodig.’ Erik woog slechts twee kilo en was heel klein. Gelukkig gaat het nu hartstikke goed met hem.”

Later

“Een tweelingzwangerschap is al spannend, maar nu helemaal met mijn hoge bloeddruk én zo’n eerste zware zwangerschap achter de rug. Op dit moment ben ik 31 weken en gaat het zoveel beter dan vorige keer. Zoals de gynaecoloog al voorspelde: bij een tweede (van dezelfde partner) komt een hoge bloeddruk als gevolg van de zwangerschap pas later. Elke week ga ik voor controle naar de bloedrukdokter en elke twee weken zie ik de gynaecoloog in het WKZ. Ik word goed in de gaten gehouden. Op aanraden van het ziekenhuis heb ik ook een bloedrukmeter thuis. Aanvankelijk zei de gynaecoloog dat alles na de dertig weken was meegenomen, nu zegt hij: ‘We richten ons vizier op 37 weken.’

Ik doe het rustig aan en ik werk niet meer. De babykamer is klaar en ik zit veel achter de naaimachine om zelf kleertjes en kussenhoesjes te maken. Bang ben ik niet, ik heb het allemaal al een keer meegemaakt. Ik kijk ernaar uit straks twee baby’s in mijn armen te houden."

April 2014

Terug naar het overzicht