De kogel is door de kerk. Na de zoveelste onvoldoende voor Frans zijn mijn gemiddelden niet meer te redden en moet ik van het VWO naar de HAVO. In de kerstvakantie is gelukkig genoeg afleiding. Voedsel in overvloed, een galajurk zoeken en huilen bij ‘Komt een Vrouw bij de Dokter’. Wist ik veel dat die film meer een teken aan de wand zou blijken, dan alleen een mooie film.

Het eten, huilen en de gezelligheid die de kerstvakantie bracht, staat in schril contrast met de week die volgde. De eerste dag na de kerstvakantie was de ergste. Naast af en toe mijn moeder lief aan te kijken om iets te drinken te brengen, doe ik niets anders dan overgeven. Alles doet pijn, ik voel me leeg en ronduit verschrikkelijk. Maar ik kan niet ziek blijven, vrijdag is het gala. Het is alleen jammer dat mijn gezondheid niet helemaal meewerkt. Het rauwe randje van maandag is er af maar daar is ook alles mee gezegd. Ik geef gelukkig niet meer over. Daar is hoofdpijn voor in de plaats gekomen. Over of dit een verbetering is valt te discussiëren.

Op vrijdag zegt mijn moeder, als ik thuis wil blijven omdat ik weer enorm duizelig ben: “Als je niet naar school gaat, ga je ook niet naar het gala.”

Met mijn eigenwijze hoofd ben ik vastberaden om te bewijzen dat ik wel degelijk naar school kan. Met een zelfverzekerde tred loop ik richting mijn fiets. Deze zelfverzekerde tred deed eerder denken aan het loopje van iemand met een biertje te veel op, die dénkt dat hij nog heel goed recht kan lopen.

Op subtiele wijze maakt mijn moeder duidelijk dat ik op geen enkele manier, onder geen enkele voorwaarde naar school mag. Ze gooit me achter in de auto en rijdt naar de huisarts. Midden in het gesprek met de huisarts voel ik me opeens niet goed. Niet dat ik me daarvoor prima voelde, maar het kon blijkbaar nog wat slechter. Voor ik het weet ligt mijn ontbijt op het tapijt van de huisarts. Je kunt je afvragen welke huisarts er in godsnaam tapijt in haar kantoor legt?

Na deze, eh, ‘enerverende’ ontmoeting, word ik in het ziekenhuis onder andere getest op bloedarmoede en suikerziekte.

Ongeveer een week later komen de resultaten terug: niets. Er is niets mis met mijn bloedwaarden. Tegen de tijd dat ik dit te horen krijg, hebben de hoofdpijnen zich uitgebreid naar mijn nek. Dit is blijkbaar voldoende reden om me door te sturen naar een fysiotherapeut.