‘Dit woord komt bij ons het huis niet in’, zegt mijn vader woedend, maar in zijn ogen zie ik twijfel en onmacht. Ik probeer hem gerust te stellen en vertel hem dat nog niets zeker is en dat het misschien allemaal wel meevalt. Ik voel me bijna schuldig, al weet ik dat ik aan niets van dit alles iets kan doen.

Mijn moeder en ik hebben net verslag gedaan van onze zoveelste afspraak bij de huisarts. Bovenop de hoofdpijnen en misselijkheid is nu ook mijn linkeroog op magische wijze naar binnen gedraaid. Ik zie scheel en draag een bril met achter één een servetje met een bloemenmotiefje, om toch een beetje normaal te kunnen zien. Een granny-piraat. De huisarts heeft me opnieuw onderzocht en na het zien van mijn nieuwste gebrek liet ze voorzichtig vallen dat er sprake zou kunnen zijn van een hersentumor.

Twee dagen later kan ik terecht bij de neuroloog. De beste man onderzoekt me kort, belt wat rond en gooit me nog net niet de MRI in. Ik heb geen idee wat er aan de hand is. Of misschien wil ik geen idee hebben. Mijn moeder heeft me van te voren beloofd dat ik niet geprikt hoef te worden. Terwijl ik lig te luisteren naar de geluiden die een mix lijken van een keukenmachine en een printer, hoor ik twee mensen de ruimte binnen komen. Ik zie niets behalve plastic en ijzer. ‘Hoi Nikki, we gaan je wat contrastvloeistof toedienen, dan kunnen we alles wat beter zien.’ Voor ik weet zit er een naald in mijn elleboogholte.

Na mijn MRI avontuur moeten mijn moeder en ik bijna een uur wachten voor we weer bij de arts terecht kunnen. Met nietsziende ogen staren we naar wat tijdschriften. Een naar voorgevoel bekruipt me. Normaal heb je toch zo'n zes weken wachttijd voor een MRI scan?

Na wat als een eeuwigheid voelt, worden we teruggeroepen. De arts valt meteen met de deur in huis. ‘Ik ben bang dat ik slecht nieuws voor je heb. Op de MRI zijn duidelijk een tumor en cyste te zien in kleine hersenen.’ Hij kijkt me aan en lijkt op een reactie te wachten. Een reactie die ik hem niet kan geven. Zo voelt bivakkeren in de twilight zone dus. Hij vraagt of ik de foto's wil zien. Een deel van mij gelooft niets van wat me net is verteld, dus bewijs het me maar. Hij draait zijn scherm. Ja, dat is een tumor. En een cyste. ‘De tumor heeft een diameter van zo'n twee centimeter, de cyste is te vergelijken met een tennisbal.’

Hij vertelt me nog van alles, maar het gaat langs me heen. Dit gaat niet over mij, denk ik. Het enige wat ik nog meekrijg is dat hij meteen een mail naar een neuroloog in het UMC heeft gestuurd en dat we daar een week later terecht kunnen. Hij kan me nog niets vertellen over of het wel of niet operabel is en wat voor weefsel het precies is.

In een soort roes stappen we in de auto en rijden we naar huis. Tien meter voor onze oprijlaan komt het binnen als een mokerslag: Ik heb een hersentumor en ik ga misschien wel dood. Opeens begin ik onbedaarlijk te huilen. Mijn moeder moet de auto aan de kant zetten en huilt met mij mee. Als ik weer enigszins door mijn tranen heen kan kijken, legt ze de laatste meters af en gaan we naar binnen. Mijn vader en broertje zitten op de bank. Ze hoeven alleen maar naar ons te kijken om te weten dat het helemaal mis is. Mijn vader begint te huilen. Iets wat ik hem nog nooit heb zien doen en waarvan ik hoop het heel lang niet meer te hoeven zien. Mijn broertje trapt tegen een muur en de bank en roept huilend ‘Mijn zus gaat dood!’